O praktykach wewnętrznych duchowego niewolnictwa Jezusowi przez Maryję
„To miejsce ma służyć waszemu uświęceniu, następnie wezwani jesteście do uświęcania tych, którzy was otaczają i tu macie Boże błogosławieństwo...”
Ponieważ cała doskonałość nasza polega na upodobnieniu się do Chrystusa Pana, na zjednoczeniu z Nim i poświęceniu się Jemu, przeto najdoskonalszym ze wszystkich nabożeństw jest bezspornie to, które nas najdoskonalej upodabnia do Chrystusa, najściślej z Nim jednoczy i całkowicie Jemu poświęca. A że ze wszystkich stworzeń najpodobniejsza do Chrystusa Pana jest Matka Najświętsza, wynika stąd, że spośród wszystkich nabożeństw, tym, które duszę najlepiej poświęca Zbawicielowi naszemu i ją z Nim jednoczy, jest nabożeństwo do Najświętszej Panny, Jego świętej Matki. Im bardziej dusza poświęcona jest Maryi, tym zupełniej należeć będzie do Jezusa. (TPN 120)
Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort pragnął wspólnotowego wymiaru działalności apostolskiej, szczególnie poprzez rozpowszechnianie nabożeństwa do Najświętszej Maryi Panny, opisanego szeroko w Traktacie. Jego życzeniem było, aby osoby poświęcające się Jezusowi przez ręce Maryi, mogły znaleźć jakieś „bractwo”, które pozwoliłoby im spotykać się i lepiej owo poświęcenie przeżywać. „Ci, którzy pragną praktykować to szczególne nabożeństwo, które nie ustanawia bractwa - jakkolwiek należałoby sobie tego życzyć …” (T 227).
